Oranje Nassau – Pelikaan S begint te leven

Zelden heeft een droom zoveel impact op mij gehad als de droom die ik in de kerstnacht had. Een droom zo helder en duidelijk, dat hij mij nu al drie dagen en nachten wakker en bezig houdt. Nu heb ik gelukkig weinig geestelijke problemen en maak het hoofd per dag weer leeg, zoals men dat noemt. Maar dat lukt mij na deze droom/nachtmerrie maar niet. Nu heb ik wel eens gehoord dat je problemen van je af moet schrijven of er over praten. Over deze droom praten is eigenlijk te gek voor woorden, dus ga ik proberen, met hulp van dit schrijven naar U toe, weer rustig te worden tot 21 januari a.s.

Door Bert Postma

Op kerstavond waren mijn vrouw Meta en ik uitgenodigd bij onze oudste kleindochter Laura en haar vriend Sander. (Kleinkinderen worden groot.). Na een, met meerdere gezinsleden en een uitstekend culinair verzorgde avond, kropen we laat in de avond onder ons dekbed en waren snel beland in dromenland, zoals dat heet.  Nou dat dromenland heb ik geweten. Ik ga U er deelgenoot van maken.

Na de donderdagavond training bleken zowel Erwin Heidekamp als Jelle Bouma zo geblesseerd, dat er voor de komende zaterdag een ander in het doel moest. Omdat ook stand-in Dennis Molema op vakantie was en keeperstrainer Peter v.d. Sluis niet fit genoeg, kreeg ik vrijdag 's morgens een telefoontje van trainer Erwin Heerlijn met de vraag of ik bereid was tegen Pelikaan S, het ON doel te verdedigen. Het was tenslotte nog maar een 55 jaar geleden dat ik mijn laatste wedstrijd had gespeeld als keeper van Oranje Nassau. Na enig overleg met mezelf (uiteraard niet met mijn vrouw, artsen of fysiotherapeuten ) besloot ik toe te stemmen. Ik had immers kort geleden op een training nog een bal uit de linker boven hoek getikt. (Zo getikt ben ik dus). Dat het uitlekte naar de pers was niet mijn schuld, maar dat het Dagblad kopte dat er een 76-jarige oud ON doelman het doel zou verdedigen, gaf aanleiding voor de landelijke sportpers om te melden dat ze aanwezig zouden zijn. Studio sport, ESPN, Telegraaf, A.D. OOgtv Rtv Noord, het kon niet op.  Ik kreeg het een paar dagen voor de match al Spaans benauwd. Ruzie met mijn geliefden in de familie en bekenden. Opa, je bent knettergek. Maar een man een man, een woord een woord. De zaterdag ochtend voor de wedstrijd, hoe vreemd, was ik op bezoek in Oostwold bij Pelikaan S op de koffie. Daar werd mij ook de opstelling verteld van mijn a.s. tegenstander. Nieuw was dat speciaal, omdat ik het doel zou verdedigingen, Bert Mooibroek (oud ON spits en thans assistent trainer bij Pelikaan S) in de spits zou staan. Samen met kanon Jan Hooiveld. Het zweet begon op mijn voorhoofd te parelen. Toen de Pelikaan spelers zich gereed maakten om naar Coendersborg te vertrekken kreeg ik het idee, dat ik wel eens te laat zou kunnen zijn. Weer kreeg ik het benauwd. Rechtstreeks vertrok ik snel richting het ON veld, niet meer langs huis om de confrontatie met mijn geliefde te voorkomen. Aangekomen bij de club bleek de warming up reeds te zijn begonnen. Ik had geluk, er was geen reserve doelman deze middag, dus ik kon rustig aan doen. Voor mijn leeftijd en bloeddruk ook het beste.  Na de voorbereiding, massage en bespreking van Erwin Heerlijn werd er op de deur geklopt en moesten wij van de assistent aantreden. Het hart bonkte me in de keel en snel ging ik nog even voor de zoveelste keer een plas plegen. De grapjassen uit de selectie hadden een rollator geregeld en daarachter ging ik voorop richting hoofdveld.Ik hoorde omroeper Feiko zeggen dat de bijna 77 jarige Bert Postma (ja, doe er nog maar een jaartje bij) in het doel stond. Door een erehaag, waarin ik mijn cardioloog Jan Posma, mijn reumatholoog Marcel Posthumes, mijn longarts Henk Kramer, mijn orthopeed Jos van Raay (die mij voorzag van een kunstknie) mijn huisartsen mevr. Gietema en dhr. Teunissen en mijn fysio bij Hilberdink, Bas Reefman (tevens verzorger bij PKC) en tot slot mijn vrouw hoofdschuddend  zag staan en aan de andere kant de ON supporters en trainers en Johan Lindemulder met de complete T.C.,  allemaal met de duim omhoog waarnam,  liep het water me over de rug. Halverwege de middencirkel onder het geflits van foto- en filmcamera’s  en het knallende vuurwerk, vanaf de volgeladen tribune, werd ik badend in mijn zweet wakker. Ik moest inderdaad nodig plassen en bereikte net op tijd het toilet. Ik geef Erwin Heidekamp en Jelle Bouma mee, blijf de komende weken uit de buurt van gevaarlijke dingen, kom niet in de buurt van corona- en griep patienten, doe voorzichtig op de training en steek geen vuurwerk af. Helemaal zal ik ON-PelikaanS, niet meer uit mijn gedachten kunnen verbannen, maar hoop nu wat rustiger, samen met alles wat ON liefheeft, naar deze topper op 21 januari toe te leven. Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling, voorzichtig met vuurwerk en veel punten in 2023.